O8: "it’s like you’re the swing set"

Trzy tygodnie później.

(D)

-Demi, gotowa na wywiad? –spytała moja mama, a ja się szeroko uśmiechnęłam. To mój pierwszy wywiad, odkąd wróciłam z Wielkiej Brytanii. Nie powiem, wcześniej dałam już dwa koncerty, ale dopiero teraz znalazłam czas, by powrócić do mediów i tego całego szaleństwa.

-Jak zawsze –odpowiedziałam, a ona poklepała mnie po ramieniu i odeszła.

-Zaczynamy za raz… dwa… i…

-Witamy serdecznie! –rozległy się głośne oklaski, piski –Dzisiaj w naszym studiu gościmy Demi Lovato, sławną piosenkarkę i aktorkę –uśmiech nie schodził mi z twarzy. Pomachałam do widzów, po czym nastała krótkotrwała cisza. Prezenterka spojrzała na kartkę, a po chwili na mnie. –No Demi, niedawno odwiedziłaś Wielką Brytanię. Opowiedz nam, jak się bawiłaś.

-Cóż, Londyn to naprawdę świetne miasto, pogoda była naprawdę dobra. Może nie aż tyle fanów co wita mnie tutaj, ale jednak naprawdę byłam im wdzięczna, że przyszli pod hotel tylko po to by zobaczyć jak do niego wchodzę po ciężkim dniu czy jak wychodzę z przyjaciółmi. To były szalone, ale niesamowite dni.

-Do Londynu nie tylko jednak sprowadziły Cię sprawy przyjacielskie. Również praca.

-Tak, to prawda. Przyjechałam również tam ze względu na galę, która wypadła niesamowicie.

-Właśnie, dobrze że wspominasz o gali. Mamy materiał, na którym jesteś widoczna z Niall’em Horan’em, z zespołu One Direction, gdzie chłopcy zdobyli statuetkę –nagle nagranie zostało odtworzone.

Patrzyłam z uwagą na wszystko. Wspomnienia powróciły. Jednak akurat te wydarzenia, wspominam naprawdę dobrze. Pomijając potem noc w hotelu. Niby nic niezwykłego. Pod koniec Niall mnie przytulił, a ja przypomniałam sobie, co mu szeptałam na ucho. Prezenterka po zakończeniu materiału, spojrzała na mnie.

-Wiele z osób jest ciekawych, co mu szeptałaś na ucho. Czy jest to tajemnica czy jednak coś, co możesz nam ujawnić? Nie tylko Lovatics są ciekawe, chyba najbardziej Directioners.

-Szepnęłam mu tylko, że postarali się i zasłużyli na tą nagrodę. Nic takiego –czy to naprawdę było takie odwieczne pytanie każdego z naszych fanów?

-W porządku. Wydaje mi się, że zostaliście bardzo dobrymi przyjaciółmi, czyż nie?

-Owszem, ale łączy nas tylko przyjaźń, nie to co pewnie wyobraża sobie większość osób.

-Co masz na myśli?

-Mam na myśli to, że większość osób bierze nas za parę, a nie za dwójkę ludzi, którzy po prostu ciężko pracują na swój sukces i są jedynie dobrymi przyjaciółmi. Te oszczerstwa są po prostu nudne i niezgodne z prawdą.

-Skoro o waszych sukcesach mowa, chłopcy właśnie zaczynają swoją trasę koncertową po Stanach Zjednoczonych, a właściwie już zaczęli. Co o tym myślisz?

-Umm… -przez chwilę byłam w szoku. Bo tak naprawdę zdziwiło mnie to, że po tak krótkim czasie oni znowu są tam gdzie jestem ja. Z jednej strony, wyjaśniło mi to, dlaczego Niall nie odezwał się od trzech tygodni. –Tak naprawdę to nie miałam w ogóle pojęcia, że chłopcy są w Stanach. Zszokowało mnie to w obecnej chwili trochę, ale życzę im powodzenia. Pewnie mają teraz napięty grafik.

-Sądzisz, że przeszkodzi Ci to w spotykaniu się z Niall’em?

-Przyjechali tutaj dla muzyki, nie dla mnie.

*

Wywiad zakończył się. Zastanawiało mnie tylko dlaczego był ułożony tak, by dopytać mnie o każdy szczegół związany z moim wyjazdem do Wielkiej Brytanii. W końcu to moja sprawa co tam robiłam. Z resztą nieważne. Wyrzuciłam to z pamięci i skupiłam się na czymś innym. Czemu tak nagle są w Stanach Zjednoczonych? – Albo nie. Nie myślę o nich razem. Myślę o nim jedynie. Czemu jego osoba nie daje mi spokoju?

-Wszystko w porządku? –spytała moja mama, gdy znalazłyśmy się już w samochodzie –Chyba ta prezenterka przesadziła. Sama to przyznaje.

-Tak troszkę. Ale to pewnie oni jej układają pytania, nie ma o co mieć do niej pretensji –pokręciłam głową –I wszystko jest w porządku, zdziwiło mnie to, że Niall jest w Ameryce.

-Nie mówił Ci nic o tym? –zdziwiła się.

-Nie, mamo, sama byłam zaskoczona gdy mi to powiedziała. Nie utrzymuje z nim kontaktu od trzech tygodni. Po prostu nic. Nie odezwał się ani razu, a ja nie miałam zamiaru.

-Oj Demi, nie możesz zgrywać ciągle niedostępnej. A może on tęskni? Nie pomyślałaś? –spojrzałam na nią i zaczęłam się śmiać. Nie rozumiała mnie. Szczerze ja samej siebie nie rozumiałam w tamtym momencie.

-Mamo, ale on nie tęskni, nie rozumiesz? To jest oczywiste, że gdyby tęsknił, to sam by się odezwał. A teraz zastanów się, czy w ogóle ma czas, skoro teraz fanki są ważniejsze od ‘przyjaciół’.

-Zachowujesz się ostatnio strasznie –przyznała, a ja spojrzałam na nią zdziwiona.

-Przepraszam? –oczekiwałam wyjaśnień. Nie rozumiałam dlaczego uważa mnie za ‘straszną’.

-Zastanów się czasem nad tym co mówisz. W końcu ty uważasz fanów za swoją rodzinę, więc są równie ważni dla Ciebie, jak dla niego jego fani. Czy to jest takie ciężkie do zrozumienia? A ty mu będziesz wypominać, że jest w pracy. Czasem wcale Cię nie rozumiem… -westchnęła.

Wywróciłam oczami.

*

(N)

-Miałeś plan jej powiedzieć? –spytał Harry, udając że czyta gazetę. Właśnie zostaliśmy w salonie sami. Odłożyłem kontroler na stół, bo właśnie grałem w jakąś grę, którą znalazłem w hotelowej szafce.

-Nie, nie miałem –przyznałem szczerze –Jej na mnie nie zależy, Harry. Było minęło. Mam zamiar skupić się teraz na tej trasie koncertowej, a nie na niej. Ona się już dla mnie nie liczy.

-Kłamiesz –powiedział surowym tonem. Spojrzałem na niego zaciekawiony. Jego twarz przedstawiała obojętność. Nic konkretnego. –Jeszcze w Wielkiej Brytanii była dla Ciebie ważna. A teraz co? Masz ją w dupie? Zachowujesz się jak dziecko, Horan.

-Nie powiedziałem, że mam ją w dupie, dobrze? –zdenerwowałam się –Po prostu stwierdziłem, że skoro nie mamy szans, to sobie odpuszczę i o niej zapomnę. I wydaje mi się, że to była, jest najrozsądniejsza decyzja.

-Nie wiesz co mówisz, Niall. Nadal ją kochasz i nie wierzę, że o niej zapomniałeś. Nie jesteś taki. Udajesz tylko takiego, który niby chce zapomnieć. Nie uda Ci się to, uwierz.

-A skąd wiesz o tym? Jesteś prorokiem by przepowiadać co utrzyma się w mojej pamięci, a co z niej usunę?

-Nie jestem. Po prostu znam Cię. Jesteśmy przyjaciółmi długi czas. A przyjaciele chyba potrafią rozpoznać, gdy dzieje coś się niewłaściwego. A ty nie chcesz o niej zapomnieć. Ty zmuszasz siebie do tego, wiedząc, że i tak Ci się nie uda.

-Skończ –sięgnąłem znowu po kontroler.

-Nie skończę, rozumiesz? Przyznaj szczerze. Tu i teraz. Patrząc mi w oczy. Albo nie. Lepiej powiedz jej to, patrząc jej w oczy i niech zrozumie, jakim jesteś dzieciakiem. Nie potrafisz myśleć poważnie. Udajesz tylko takiego słodkiego, niewinnego. Skończ Niall i zacznij być sobą.

-Jestem sobą cały czas –krzyknąłem –To, że ubzdurałeś sobie coś takiego, to nie moja wina. Ja wiem najlepiej co jest dla nas najlepsze, a ty nie powinieneś się do tego wpieprzać. I jak będę chciał i będę gotowy to się z nią spotkam.

-Nie zrobisz tego. Bo jesteś tchórzem. Nigdy jej nie powiesz, że już tak nagle jej nie kochasz, że o niej zapomniałeś, że ona jest dla Ciebie nikim. Bo okłamujesz samego siebie i jesteś gotowy oszukać ją i miłość. A z miłością się nie wygrywa, pamiętaj –wstał zdenerwowany i opuścił salon.

(H)

Pobiegłem na górę i zapukałem do drzwi łazienki. Wiedziałem, że znajdowała się tam Cher. Usłyszałem „proszę” i szarpnąłem za klamkę. Nie wiedziałem jakiego widoku mogę się spodziewać, ale było mi to obojętne. Ona była jedyną osobą, której mogę zaufać i powiedzieć wszystko od początku do końca. Odwróciłem się do niej twarzą. Stała przy lustrze, malując tuszem swoje wyraziste rzęsy. Usiadłem na brzegach wanny i westchnąłem głęboko. Dziewczyna odłożyła kosmetyk i spojrzała na mnie. Przysiadła się. Cały czas milczeliśmy.

-Powiesz mi w końcu co się stało –powiedziała. Spojrzałem na nią. Jej czekoladowe oczy były tak śliczne. Dopiero teraz uświadomiłem sobie, jak bardzo mi jej brakowało.

-Chodzi o Niall’a. Czy tak ciężko być pewnym swoich własnych uczuć?

-Znowu ten sam temat, czyli Demi? –spytała, a ja potwierdziłem, przytakując –To jest ich sprawa, a ty nie masz prawa się do tego mieszać. Może po prostu jednak zdecydował, że tak będzie lepiej? To oni oceniają sytuację, w jakiej się znajdują, bo znają ją lepiej niż ty. Zrozum to, Harry. Wiem, że chcesz im pomóc, ale może oni nie potrzebują pomocy? Może tylko Ci się zdaje? –próbowała mnie przekonać bym zostawił tę sprawę w spokoju. Może ma rację?

-Sam nie wiem, Cher… -westchnąłem głęboko ponownie –Jeśli jednak według Ciebie jest to słuszne, bym to zostawił, to tak zrobię.

-Och, ale potem nie bądź taki, że gdy Niall naprawdę będzie potrzebował pomocy, to go zostawisz na pastwę losu –wyjaśniła.

-Nie miałem zamiaru takiego. Jestem gotów w każdej chwili mi pomóc, nieważne co. W końcu jest moim przyjacielem, prawda? A przyjaciele powinni sobie ufać i pomagać.

-No właśnie –tym razem ona wydała z siebie dźwięk westchnienia.

-Nienawidzisz mnie za to, prawda? –wspomnienia powróciły. Chyba nie pomyślała, że jestem taki głupi by zapomnieć.

-Nie, nie powiedziałam tego. Nigdy tak nawet nie pomyślałam –spojrzała na mnie, ze smutkiem w oczach –Bardziej brakowało mi twojej obecności i bolało mnie to, że nigdy nie miałeś dla mnie czasu.

-Cher, wyjaśniałem Ci to już. To wszystko wydarzyło się tak nagle. Trasa, fani. Sama dobrze wiesz jak to jest.

-No dobrze, ale po prostu oddaliłeś się ode mnie. Jakby po „X Factor” wszystko było dla Ciebie nieważne i byłabym dla Ciebie nikim.

-To wcale nie tak, jak mogłaś tak w ogóle powiedzieć? –zdenerwowałem się.

-Wcale nie… -urwała –Przepraszam. Ja po prostu… Po prostu zapomniałam jak to jest mieć najlepszego przyjaciela –wzruszyła ramionami –Bo tak naprawdę tylko ty potrafiłeś mnie pocieszyć, doradzić. Nikt inny nie potrafił zrobić tego tak dobrze jak ty. A potem? Potem gdy uświadomiłam sobie, że to wszystko jest przeszłością, wszystko straciło sens i wiedziałam, że już tego nie odzyskam.

-Zawsze mogłaś zadzwonić, czy coś. Wiem, że to olałem na początku. Ale jednak potem bym się postarał. Przepraszam, że się tak zachowywałem. Nie chciałam byś się tak czuła.

-Dorosłeś. To widać –zaśmiałam się –Bo wcześniej byłeś słodszy i mniej poważny. A teraz przejmujesz się każdym najmniejszym szczegółem.

-Bo wiem jaki byłem kiedyś i wiem, że tego nie naprawię, co pewnie jest przykre nie tylko dla mnie, ale właśnie na przykład dla Ciebie.

-Przecież to twoje życie, Harry. Rozumiem Cię. Zrozumiałam to, że nie byłam najważniejsza. Że nie mogłam być po prostu najważniejsza. Bo liczyło się coś więcej. Ale dobrze, że teraz jesteś tutaj –złapała mnie za rękę. Spojrzałem na nasze złączone dłonie, po czym się uśmiechnąłem.

-Będzie dobrze, w końcu możemy odnowić coś, co było naprawdę piękne –pocałowałem ją w czoło.

Nagle rozległo się głośne pukanie do drzwi. Uświadomiliśmy sobie, że konwersację przeprowadzaliśmy w łazience i chyba aż za długo.

-No weźcie do cholery otwórzcie! Co wy tam robicie? –zaczął się wydzierać Liam, a ja podniosłem się, otwierając drzwi –No nareszcie, Styles. Randkę w łazience macie?

-Nie, po prostu musieliśmy sobie wyjaśnić coś, a przy was się nie da –wywróciłem oczami, opuszczając łazienkę.

*

(D)

Siedziałam w pokoju, zastanawiając się czy powinnam wykonać pierwszy krok. A może nie jest tego wart? Sama już nie wiedziałam. Samotnie przeglądałam spis kontaktów w telefonie, w ciemności która mnie pochłaniała. Minęło trochę czasu. Resztę czasu przesiedziałam w domu. Nie miałam ochoty na jakieś dodatkowe wychodzenia. Wolałam się zastanowić spokojnie nad tym wszystkim, ale nadal jednak nie doszłam do odpowiedniego wniosku. Stanęłam na jego imieniu. Niby jedno durne imię. Pominęłam kilkanaście innych. Ale to tylko on był kontaktem na tej liście, do którego bałam się wysłać durnego sms’a. Może faktycznie byłam zbyt tchórzliwa albo wymagam od niego zbyt wiele. Pomimo tego – odważyłam się. Nacisnęłam jego imię, przykładając telefon do ucha. Głośno przełknęłam ślinę. Dwa sygnały. Usłyszałam jego głos.

-Halo?

-Cześć, przepraszam że tak późno dzwonię… -zaczęłam niepewnie.

-Nic nie szkodzi. Dobrze, że dzwonisz. Martwiłem się.

-Nie miałeś po co –odparłam –Co u was, jak sobie radzicie?

-Jest… dobrze –wykrztusił –A jak ty sobie radzisz po powrocie do Stanów Zjednoczonych?

-W porządku. Na pewno lepiej niż w Wielkiej Brytanii… -chwilę milczeliśmy –Mam pytanie. Mogę?

-Oczywiście, zawsze –powiedział radosnym tonem.

-Dlaczego mi nie powiedziałeś? –spytałam od razu, a on zamilkł. Po prostu. Musiałam.

-O czym? O naszym przyjeździe do Stanów Zjednoczonych? Nie każ mi opowiadać…

-Będę, ponieważ jesteście wszędzie tam gdzie ja. Powiedz mi, o co w tym tak naprawdę chodzi? Czy macie jakiś plan, byśmy byli blisko siebie cały czas?

-Zachowujesz się strasznie –zaśmiał się sarkastycznie w słuchawkę –Świat nie kręci się wokół Ciebie, dobrze? Przyjechaliśmy tutaj ze względu na trasę koncertową i przyznam szczerze, że gdyby niepotrzebne zmiany Paul’a, nie byłoby nas tutaj i byś miała spokój.

-Posłuchaj, to nie tak, że chcę o tym wszystkim zapomnieć, ok?

-A ja ewidentnie chce –gdy usłyszałam to od niego, coś w moim sercu pękło. Miley miała rację. Zaczęłam to rozumieć.

-Że co proszę…?

-Stwierdziłem, że powinniśmy zapomnieć. W końcu sama chyba chciałaś to zrobić.

-Chciałam, ale stwierdziłam, że oboje o tym tak szybko nie zapomnimy. Bo pomimo tego co się wydarzyło, jesteśmy dobrymi przyjaciółmi i tamte momenty zawsze będą nas łączyć –łzy stanęły mi w oczach.

-Słyszę jak załamuje Ci się głos. Nie płacz, bo nie warto. Ty jesteś tutaj, ja jestem tam. To jest chwilowe. Pobędę tutaj chwilę, a potem zniknę na zawsze. W końcu to tylko trasa koncertowa.

-Niall…

-Przepraszam, muszę kończyć. Bądź silna, pamiętaj że to wszystko za niedługo minie. Zgadamy się i się spotkamy, porozmawiamy o tym na spokojnie. Dobranoc –rozłączył się.

-… kocham Cię –powiedziałam już, gdy zapadła cisza w słuchawce.

Rozpłakałam się. Dlaczego nie umiałam sobie tego uświadomić wcześniej? Że go kocham? Czy naprawdę jestem taka głupia? Moje łzy były bardziej słone, było ich więcej. Czym sobie na to zasłużyłam, że ludzie woleliby o mnie zapomnieć? Czy jestem naprawdę takim wielkim błędem życiowym? „Bądź silna” – a czy da się być silnym bez osoby którą się kocha? Nie potrafiłam tego znieść już dłużej. Zrobiłam to, czego nie powinnam. Zrobiłam to, czego nie robiłam od bardzo dawna. Znowu się pocięłam.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

No tak... Powiem szczerze, że jestem cholernym beztalenciem, jeśli chodzi o pisanie, ale ten rozdział wyjątkowo mi się podoba. Nie wiem jak wy, ale czekam na szczere opinie :) 

Rozdział dedykowany Margaret, gdy śmiała się, gdy jej mówiłam o 'dramatycznym zakończeniu' i pseudo skoku Harry'ego. Kocham Cię, debilu <3