Prolog.

Czy tak ciężko zostać znienawidzonym? Przez rodzinę, przyjaciół i… ‘fanów’? Wiedziałam, że ta sytuacja nie może trwać w nieskończoność. Że w końcu to wyjdzie na światło dzienne. Nawet jeśli tego nie pragnęłam. Bałam się tego momentu. Słusznie. Zostałam znienawidzona. Za własne błędy. Nikt nigdy nie zrozumie tego, jak bardzo pragnęłam przestać. Jednak jak można ot tak, odrzucić od siebie żyletkę, a dodatkowo wspomnienia? Czasami chciałabym ciągle krzyczeć, jak bardzo też nienawidzę samej siebie. Że jestem tą najgorszą, z najgorszych. Nie. Wcale nie jestem. Nie byłam, nie jestem i nie byłam. Ciągle to sobie wmawiam. Ze skutkiem? Leczenie w klinice nie pozwalało mi na wiele. Nie ukrywam tego, że czułam się jak w więzieniu. Patrzyłam na siebie z jeszcze większą odrazą, ale na te kobiety również. Jednak miałyśmy podobne problemy. To nas połączyło. Dzięki tamtym ludziom, jestem tutaj gdzie jestem. Jednak nie tylko dzięki nim. Pomimo tego całego leczenia, wierzę, że ktoś ze mną został. Że nie jestem sama. Mam ich – Lovatics. To oni są moją rodziną. Byli, są i będą. Na zawsze. To dzięki nim pnę się na szczyt, gonię swoje nowe marzenia. To dzięki nim jestem silna i pragnę tutaj być. Im zawdzięczam wszystko.

--------------------------------------------------------------------------

Przebrnęłam w końcu przez to wszystko i dodaje prolog! Wiem, że późno, ale mój blogspot szalał i nie chciał nic dodać. Krótkie, bo krótkie. Zobaczymy, czy efektowne.