1O: "love is more than just your name"

(D)

-Dobrze, że wpadłaś. Tęskniłam –przytuliłam przyjaciółkę gdy stanęła w progu drzwi. Zamknęłam za nią drzwi, po czym przeszłyśmy do salonu.

-Jak się trzymasz, bo to najważniejsze? –usiadłyśmy na sofie, a ja lekko się uśmiechnęłam.

-Nie jest źle. To znaczy… idealnie też nie jest, ale bynajmniej sobie jakoś radzę. Odnowiłam wszystkie koncerty, spotkania z fanami. Wydaje mi się, że to pozwoli mi zapomnieć, a Niall będzie mnie wspierać.

-Pogodziłaś się z nim? –zdziwiła się.

-Wybaczyłam mu. W końcu też kiedyś zachowywałam się niewłaściwie i nie fair w stosunku do niego. Kocham go i uświadomiłam to sobie –uśmiechnęła się szeroko, gdy jej to wyznałam.

-Widzisz. Jednak miałam wtedy rację, prawda? –przytaknęłam –Bardzo się cieszę, że większość rzeczy wróciła do porządku. Chociaż u mnie niekoniecznie… -westchnęła.

-Mów, w końcu jesteśmy przyjaciółkami, a moje problemy to chwilowa przeszłość.

-Chodzi o tą całą sprawę z Justin’em. Nie daje mi to spokoju. Niby nadal jesteśmy przyjaciółmi, i w ogóle. Pomimo tego, gdy wróciliśmy do Ameryki, kontakt nam się urwał i znowu uważa Selenę za miłość swojego życia. Nie rozumiem tego. Wytłumacz mi to, bo to wszystko jest dla mnie mało zrozumiałe.

-Prawda jest taka, że on chyba nie jest pewny swoich uczuć. Niby Cię kocha, ale wie, że Selena to ktoś, z kim musi być lub tego bardzo pragnie. Kocha was obydwie. Nie myślałaś o tym? –spytałam, a ona pokręciła głową –Spotkaj się z nim. Mam świadomość, że obecnie może być zajęty, ale to chyba jedno jedyne najwłaściwsze rozwiązanie. Tak poza tym, w Wielkiej Brytanii też było coś o Liam’ie, prawda?

-Owszem… Dlatego po prostu już nie wiem co mam robić. Muszę to chyba dokładnie przemyśleć, bo to wszystko jest niepoukładane.

-Słusznie. Uwierz mi, będzie dobrze –uśmiechnęłam się szeroko, chwytając ją za rękę. Odwzajemniła uśmiech.

*

(N)

-Bardzo dobrze, że wszystko jest między wami w porządku –powiedział Harry, który cieszył się z mojego szczęścia.

-Dziękuje. Chociaż ty tak uważasz i się tym interesujesz –wyznałem, przewracając oczami.

-Daj spokój. Oni po prostu nie dorośli do miłości albo myślą, że będzie miała na Ciebie zły wpływ –machnął ręką.

-Co masz na myśli pod względem „zły wpływ?” –zapytałem zaciekawiony, odkładając na moment gitarę.

-Wiesz, odbywała leczenie w klinice, ostatnio się pocięła… Pewnie myślą, że się zgrywa i nie jest dla Ciebie odpowiednia, bo powinieneś mieć dziewczynę, która jest spokojna i rozsądna –westchnął.

-Wydaje mi się, że jej przeszłość nic nie ma do naszego związku –pokręciłem głową –A nawet jeśli by powróciły te wszystkie problemy, to właśnie po to tutaj jestem. Dla niej.

-Tak Niall, ale gdy wrócimy do Wielkiej Brytanii, to co masz zamiar zrobić? Przerwać karierę, wrócić do niej, poślubić ją, założyć rodzinę…?

-Gadasz jak jeden z chłopaków. Zaprzeczasz sam sobie –mruknąłem –Jeśli bym musiał, to zrobiłbym te wszystkie rzeczy co wymieniłeś. Bo ona jak na razie jest dla mnie najważniejsza.

-Nie prawda, uświadamiam Ci po prostu co Cię czeka, bo to chyba ważne, skoro tak pozytywnie myślisz o tym wszystkim.

-Myślę pozytywnie o tym wszystkim, ponieważ nieważne jak duża odległość będzie nas dzieliła, to zawsze będę starał się być przy niej, gdy będzie tego potrzebowała.

-Skoro tak uważasz –wywrócił oczami, a ja powróciłem do gry na gitarze. Zapadła cisza. Czułem, że wsłuchał się w spokojną melodię i coś sobie wyobrażał. –Niall, bo… Muszę z Tobą porozmawiać. Skoro jesteśmy przy temacie „miłości”.

-Ze mną chcesz gadać o miłości? –zaśmiał się –A nie powinieneś rozmawiać o tym z Louis’em?

-Niby tak, ale wiesz. Stwierdziłem, że z nimi nie da się normalnie gadać –machnął ręką, a ja się uśmiechnąłem, słysząc te słowa –Chodzi o to, że będąc teraz w trasie z Cher, uświadomiłem sobie jak bardzo mi jej brakowało. Zawsze łączyła nas tylko przyjaźń, ale teraz zauważyłem, że czuję do niej coś więcej, um… -zmieszał się, nie chcąc mówić dalej.

-Zakochałeś się w niej, tak? To nic złego. Jest to nasza wspólna dobra przyjaciółka. Jeśli czuje do Ciebie to samo, to czemu nie macie spróbować? –wzruszyłem ramionami.

-Łatwo Ci mówić. Nie wiem jak do niej zagadać w tym temacie. Jestem dla niej zwykłym przyjacielem, a prosto z mostu nie powiem „Cher, kocham Cię”, prawda? –zauważyłem smutek i bezradność w jego oczach.

-Cześć, o czym gadacie? –znikąd pojawiła się Cher, siadając obok Harry’ego, przyglądając mi się. Najwidoczniej chłopak nad czymś się zamyślił. Chrząknąłem, a Harry wyrwał się z przemyśleń. –Pytałam o czym gadacie –uśmiechnęła się.

-Cóż, o tak drażliwym temacie, jakim jest miłość –odpowiedziałem, a ona pokiwała głową. Harry wywrócił oczami, bojąc się, że rozmowa zakończy się totalną wpadką.

-W takim razie, z przyjemnością się dołączę. Mam nadzieję, że mogę się wam zwierzyć, prawda? –spojrzała tu na mnie, tu na niego. Kiwnęliśmy głowami, a ona wzięła wdech. –A więc… Dość głupia sytuacja, bo znam się z tym chłopakiem dość długo, jesteśmy dla siebie tylko przyjaciółmi, a ostatnio zrozumiałam, że to jest coś więcej –ujrzałem iskierki w oczach zielonookiego –Nie wiem co mam zrobić. To wszystko jest na tyle szalone… Traktuje mnie jak przyjaciółkę, siostrę. A chciałabym być kimś więcej. Love sucks… -mruknęła ostatnie zdanie sama do siebie.

-Może to czas na rozmowę? Skoro nigdy nie rozmawiałaś z nim na temat bycia ze sobą czy miłości, to może najwyższy czas? Wiem, że będzie ciężko, ale trzeba próbować. Bo bez prób nikt jeszcze nigdy niczego nie zdziałał –doradziłem. Niby rozmowa jest najlepsza na wszystko. Niby.

-Chyba tak zrobię, jak mi doradziłeś. Nawet jak rozmowa niczego nie zdziała, to powinnam walczyć. Doskonale o tym wiem. Jednak uszanowałabym jego decyzję. A jak tam z Demi?

-Wszystko jest w porządku. A właśnie, spotykamy się wszyscy dzisiaj razem. Jesteś chętna by z nami iść? –spytałem, przypominając sobie.

-Jasne. Jak wszyscy, to wszyscy!

*

(D)

Szliśmy w dużej grupie w kierunku plaży. Szłam z Niall’em na przodzie, nie zważając nawet na to co reszta robi za naszymi plecami. Obserwowaliśmy z daleka biegające dzieci po plaży, fale. Było tak pięknie, słonecznie. Ten wypad to był naprawdę dobry pomysł. Cieszę się, że się zgodziłam na to wszystko. Rozsiedliśmy się na plaży i zaczęliśmy bawić się jak małe dzieci. Na lądzie i w wodzie. Skupiając się na innych przez moment, a nie na sobie, zauważyłam dobrą zabawę pomiędzy Seleną, a Zayn’em. Zapomniałam dodać, że zaprosiłam Justin’a, Selenę i Miley do tego spotkania. Pomimo tego, chłopcy nie mieli chyba nic przeciwko. Justin siedział jakoś znudzony, a Miley pałętała się z shake’ami w dłoniach.

-Jak się bawisz? –spytałam jej, a ona się otrząsnęła, jakbym wyrwała ją z głębokich przemyśleń. Może to zrobiłam?

-Dobre towarzystwo, dobra pogoda. Wszystko jest chyba na dobrym miejscu –uśmiechnęła się szeroko –O to jak jest strasznie i źle, to powinnaś chyba pytać Justin’a –wskazała na niego.

-Zauważyłam, że coś jakoś nie tak z nim –wzruszyłam ramionami –Może jest zazdrosny?

-Nie wiem, jakoś specjalnie mnie to nie obchodzi –straciła dobry humor i zrobiła łyk shake’a –Nie jestem zazdrosna, by nie było. Po prostu przykre jest to, że on nie zauważa tylu ważnych rzeczy.

-Typu jakich? –zapytałam, będąc ciekawa odpowiedzi.

-Nie jest pewnych swoich uczuć, albo sam siebie w nich okłamuje. To nie fair, nie uważasz? Nie tylko w stosunku do samego siebie, ale i do nas, jako że my jesteśmy jego przyjaciółmi. Chociaż momentami nie ma co mówić tutaj o jakiejś przyjaźni –machnęła ręką –Justin to najzwyklejsze w świecie dziecko, bądź bynajmniej tak się zachowuje. To jest przykre, bo gdy chcesz doradzić drugiemu człowiekowi, to musisz znać jego uczucia. A on, mając dziewczynę, kochając niby mnie, nie może się zdecydować. To o co w tym wszystkim chodzi?

-Rozmawiałyśmy już na ten temat… Prawda jest taka, że możliwe jest to, że albo ją kocha na tyle, że nie opuści jej, albo jest tutaj jakiś zawarty układ lub sprawa o której nikt nie ma pojęcia i jest to ich ‘prywatna sprawa związku’.

-Nie mam pojęcia, Demi –pokręciła głową, patrząc w dal. Przyglądała się krajobrazowi przed sobą. –Muszę z nim porozmawiać, a to będzie trudne, szczególnie w naszym przypadku, po tym wszystkim.

-Nadal wspominasz ten gorący pocałunek na hallu? –zadrwiłam z niej, a ona zmierzyła mnie wzrokiem.

-Tak, owszem. Ale to nie o to nawet chodzi. Pomijając, że był to chyba najlepszy pocałunek jakiego doznałam… -przyznała szczerze, a ja głęboko w duszy się uśmiechnęłam -Chodzi o coś więcej, ot tak.

-Mhm. Skoro tak, to musisz z nim pogadać i na pewno będzie dobrze. W końcu musi być –pocałowałam ją w policzek i wróciłam do ‘imprezowego’ towarzystwa.

*

(M)

Wyrzuciłam shake’a do kosza na śmieci, siadając na ławce, trochę dalej od plaży. Spoglądałam na ludzi którzy wypoczywali w fast foodach naprzeciwko mnie. Wzdrygnęłam. Nagle koło mnie pojawił się Justin, który dosiadł się bez żadnego pytania.

-Przepraszam, że bez uprzedzenia –powiedział od razu –Też nie masz ochoty z nimi siedzieć?

-Nie, to nie to. Towarzystwo i atmosfera mi pasuje. Po prostu straciłam w tym formę i przestało mnie bawić to wszystko –wzruszyłam obojętnie ramionami.

-Jesteś pewna? –dopytywał, podejrzliwie.

-Tak, jestem.. –odparłam zirytowana. Spojrzałam na niego. Był zapatrzony w dal. –Jesteś smutny.

-Ja? Smutny? Nie, nie jestem smutny –nagle jego wyraz twarzy przybrał lekki uśmiech, nic nie znaczący.

-Mam nadzieję –mruknęłam pod nosem –Powiedz mi jedno, o co chodzi z tym wszystkim?

-W sensie? Co masz na myśli?

-Hm, chodzi mi głównie o akcję w Wielkiej Brytanii, gdy pocałowałeś mnie na hallu, a teraz dzielnie trzymasz się Seleny, ale nie tylko. Też chciałam się spytać dlaczego nagle urwałeś kontakt. Bałeś się, znienawidziłeś mnie? Przyznaj szczerze, zależy mi na tym.

-Wybieranie pomiędzy Tobą, a nią jest solidnie trudne. Ale nie zrozumiesz. Nie mogę Ci wyjaśnić tego wszystkiego –pokręcił głową –Kontakt urwałem, bo chciałem powrócić do Amerykańskiego stylu życia. Przepraszam. Nie chciałem byś odbierała to za coś w stylu znienawidzenia Cię…

-Ja po prostu ostatnio wszystko biorę zbyt serio albo w błędnym tłumaczeniu –uśmiechnęłam się lekko –Musisz mi to wybaczyć, akurat. Po prostu nie rozumiem do tej pory kilku spraw, ale jeśli jest to tak wielki sekret, nawet przed przyjaciółką, to w porządku. Oby to się nie powtórzyło, skoro w przyszłości nic nas nie ma łączyć.

-Postaram się nie rzucić na Ciebie przy najbliższej okazji –zażartował.

-Uważaj sobie, Bieber –zirytowałam się –Wiem, że twoja wyobraźnia pokazuje Ci wiele, ale musisz opanować swoje chaotyczne myśli.

-Oczywiście, na pewno postaram się wykonać to w jak najbardziej efektowny sposób –zaśmiał się pod nosem –Jednak najchętniej tu i teraz bym zerwał z Ciebie wszystkie ubrania, ale cóż…

-Oł, zamknij się już.

Oboje wybuchliśmy śmiechem, dalej trwając na jednej i tej samej ławce, rozmawiając aż do godziny, w której musieliśmy wracać.  

-------------------------------------------------------------------------------------

Przyznam szczerze, że kocham końcówkę i mam nadzieję, że fani Jiley/Jusley są zadowoloni i rozbawieni tak samo jak ja ;) 

Chciałabym powiedzieć, że niesamowicie chcę dodać wam za tydzień rozdział, ale straciłam wenę, bo mam ostatnio dość dołującą sytuację, okropny humor, ale się poprawia, więc mam nadzieję, że powoli uda mi się coś napisać do następnej środy. Brnę przez początek, wszystko zmieniam. Życzcie mi powodzenia.