13: "i was so wrong for so long"

(Lou)

-Zdziwiłeś mnie. Jesteś w stanie zrezygnować z Cher, dla mnie? –spytałem go wprost.

-Uwierz mi, że dla Ciebie jestem w stanie zrezygnować z wielu rzeczy. Cieszę się, że miałeś odwagę by powiedzieć mi to tak szybko i tak bezinteresownie –uśmiechnął się lekko –A Cher… Cher jest zakochana w kimś innym. Oby była z nim szczęśliwa.

-Harry, mówisz to, jakbyś się nade mną litował –podniosłem się zdenerwowany –Pocałowałeś mnie, ale skąd mam wiedzieć, czy będziemy razem i czy tak naprawdę to cokolwiek znaczyło?

-Jestem zagubiony w swoich własnych uczuciach. Muszę zrozumieć tak jak ty, że Cię kocham. Nigdy nie pomyślałem, że będę z najlepszym przyjacielem, rozumiesz? Przepraszam.

-Nie masz za co mnie przepraszać, tylko najpierw zastanów się nad tymi swoimi uczuciami, a dopiero wtedy całuj mnie bezinteresownie –wywróciłem zdenerwowany oczami.

-Hej, co się dzieje? –do salonu wpadła Cher. Harry unikał jej wzroku. Bał się, że może wszystko słyszała. –Wróciłam trochę wcześniej niż miałam. Słyszałam skrawek waszej rozmowy –usiadła na fotelu –Jesteście homo?

-Długa historia –podrapałem się po głowie –Chodzi o to, że…

-Louis, daruj sobie –warknął, a ona na niego spojrzała –Louis zrozumiał po prostu, że jest gejem, wyznał mi to, a ja go pocałowałem. I próbuję dojść do tego, czy zrobiłem to dlatego, bo go też kocham czy dlatego, żeby…

-Żeby zapomnieć o tym, że Cię kocha –spojrzałem na niego –Tak, Cher,  Harry się w Tobie zakochał, ale brakowało mu odwagi, by to wyznać. Bał się, że nie  czujesz tego samego.

-Harry, to prawda? –zszokowana spytała, podnosząc się –Przepraszam was, ale… Co do cholery…

-To wszystko jest na tyle pokręcone, zwariowane, że ja sam wolałbym po prostu zapaść się pod ziemię i wrócić, gdy wszystko będzie na swoim miejscu –przyznałem –Ale od problemów nie wolno uciekać. A szkoda.

-Zrozumiałam wszystko. Dałeś sobie nadzieję, gdy siedzieliśmy tutaj z Niall’em i opowiadałam wam o tym chłopaku? To nie było o Tobie –pokręciła głową.

-Wiem, że nie było, domyśliłem się już wcześniej –mruknął –Obyś była szczęśliwa, życzę Ci tego.

-Moje szczęście nie jest ważne w tym momencie, bo i tak z tego nic by nie było. Stwierdziłam, że to palant –zaśmiała się.

-Kolejna kobieta która twierdzi, że faceci to największe zło na świecie? –uniosłem brwi. Cała nasza trójka zaczęła się śmiać.

*

Kilka dni później.

(J)

Zaparkowałem auto pod jej domem. Spławiałem Selenę długi czas tym, że mam sporo pracy i nie mam siły się z  nią spotykać. Obraziła się chyba na mnie na jakiś czas. Zastanawiam się, dlaczego nie zerwałem z nią wcześniej… Powinienem był to zrobić już dawno. Stanąłem przed drzwiami i zapukałem w nie delikatnie. Po chwili drzwi się otworzyły. Lekko zaspana, przecierając oczy, spojrzała na mnie. Uśmiechnęła się delikatnie.

-Co ty tutaj robisz? –spytała, zamykając za sobą drzwi. Staliśmy przed jej domem.

-Przyjechałem Cię odwiedzić –odwzajemniłem uśmiech –Tęskniłem.

-Justin, daruj sobie –westchnęła –Powiedziałam Ci już coś. Masz dziewczynę, zajmij się nią. Świetnie, że ostatnim razem chciałeś mnie zerżnąć, ale…

-Nie musisz być od razu taka wobec mnie –spojrzałem na nią lekko zirytowany –Kto powiedział, że chciałem Cię „zerżnąć”, jak ty to nazwałaś?

-A co? Ja sama sobie pchałam ręce pod koszulkę? –prychnęła –Wiesz co, żałosne jest to wszystko. Błagam, odwal się ode mnie na resztę mojego, twojego życia…

-Nie jestem w stanie. Bo trzeba walczyć o osoby, które się kocha –włożyłem ręce do kieszeni –Myślałem, że gdybym zerwał z Seleną, to moglibyśmy być razem.

-Razem? –wybuchła śmiechem –Justin, czy ty wiesz co ty powiedziałeś? Nigdy nie będzie w mojej matematyce czegoś takiego jak „ty plus ja równa się miłość”. Nigdy, rozumiesz? I nie obchodzi mnie to twoje motto „never say never”. Po prostu zostaw mnie w spokoju…

Spoglądałem na nią. Tak naprawdę jej nie rozumiałem. Była bardzo niezdecydowana. Coś w tym musiało być. Nagle drzwi zaczęły się otwierać. Stanął w nich… jej były – Liam. Spuściłem wzrok, klnąc pod nosem.

-Ooo, widzę, że mamy gościa –wyszedł, załamując ręce –Co on tu robi? –zwrócił się do Miley.

-Przyszedłem do niej, by chwilę porozmawiać –sam odpowiedziałem –Miałem właśnie jechać…

-Och, nie kłam  -głupio się uśmiechnął –Wiem jak było naprawdę. Powiem Ci jedno –zaczął, podchodząc do mnie –Ona nie potrzebuje kogoś takiego jak ty. Nigdy nie będziecie razem i powinieneś to zrozumieć, bo prędzej czy później pożałujesz.

-Pożałuję? Niby czego? Tego, że ją kocham? –wskazałem na nią –Wiesz co? Ona ma rację. To wszystko jest żałosne. Ale żałosne nie jest to, że ja chcę być z nią –pokręciłem głową –Żałosne jest to, jak bardzo ty ją zmieniasz. Bo bez Ciebie jest totalnie kimś innym. Jest lepsza, weselsza. Zmieniasz ją na minus, a nie na plus. Miley, zmień faceta. To już nie chodzi o mnie. Po prostu będziesz żałować… To tyle, na razie –pożegnałem się szybko, wracając do mojego samochodu.

Trzasnąłem drzwiami, wyjeżdżając stamtąd. Słyszałem jego krzyki, bym nigdy się już tam nie zjawiał. I don’t care… Zdążyłem ujrzeć jej smutną twarz przed tym jak ruszyłem stamtąd. Miała powodu do smutku. Szczerość boli – wcale tego nie kryję.

*

(D)

-Wszystko w porządku? –do mojego pokoju weszła mama, siadając na łóżku szpitalnym –Nie musiałaś się rozłączać.

-Powiedziałam mu –załamałam ręce, patrząc przez okno –W końcu musiałam.

-Skreślasz wszystko przez tą jedną durną imprezę? Demi, wiem… Wiem, że Cię to zabolało, bo zdrada boli, ale pomyśl. Po alkoholu ludzie robią nawet największe świństwa. A Niall nie jest typem faceta, który mógłby Cię bezinteresownie zranić –pokręciła głową –Wybacz mu i dobrze, że mu powiedziałaś. Jak zareagował?

-Że mogłam nie usuwać ciąży –odwróciłam się, cała smutna –Bardzo ciekawe. Bo gdybym jej nie usunęła, to Paul by go zabił, a wy mnie…

-Nie zabiłabym Cię. Nie rozumiem też czemu ja się zgodziłam na usunięcie tego dziecka –westchnęła –Ale rozumiem Cię idealnie, naprawdę. Nie pogodziłaś się z nim nadal?

-Nie, nie pogodziłam. Nie wiem nawet jak ja będę umiała spojrzeć mu w oczy, po tym wszystkim –rozpłakałam się. Podeszła do mnie, przytulając mnie mocno.

-Będzie dobrze, w końcu masz nas –głaskała mnie po głowie, starając się uspokoić.

-Media nie mogą się dowiedzieć –pokręciłam głową, gdy się od niej ‘oddaliłam’ –Wiem, że ta przerwa i moja nieobecność zaczęła być zauważalna, ale po prostu ani słowa.

-Kochanie, sądzisz, że jestem taka głupia, by to rozpowiadać po ludziach? –spojrzała na mnie jak na wariatkę –Wiem co mam robić, spokojnie. Błagam Cię tylko… Nigdy już nie popełniaj takich błędów.

-Jestem tylko człowiekiem, a ludzie popełniają błędy.

-Ech, słonko… Za niedługo będziesz mogła wyjść stąd –rozejrzała się –Mam nadzieję, że w domu będzie w porządku i jakoś zapomnisz. Na razie zostawiam Cię samą, wrócę w międzyczasie… -pożegnała się szybko, wychodząc.

Stanęłam przy oknie, nadal patrząc się w dal. W tamtym momencie tylko myślałam czy będę potrafiła przy nim stanąć z sumieniem, i wytłumaczyć mu to wszystko. Bo co mam powiedzieć? „Cześć, przepraszam, że byłam chamska w stosunku do Ciebie, ale byłam w ciąży, po czym ją usunęłam, bo mnie zdradziłeś”? Nie, to głupie. A nawet nie. Wszyscy byli szczęśliwi, tylko nie ja. Znowu. Brakowało mi tamtego życia, chociaż… Co ja z niego miałam? Cięłam się, chorowałam na bulimię. To nie było piękne życie. Sama nie wiem czy chcę do tego wracać. Najchętniej bym chciała, by mnie tutaj po prostu nie było. Jednak wiem, że trzeba walczyć. Bo życie jest tylko jedno.

*

(Z)

Siedziałem w studio, zastanawiając się nad tym wszystkim. Śledziłem ciągle tekst, ale nie umiałem się skupić. Rzuciłem papier na podłogę, chowając twarz w dłoniach. Co się ze mną działo? Wszystko mnie przygnębiało ostatnimi czasy. Niall nie dawał sobie rady z Demi. Wyznał nam prawdę, że mógłby być ojcem. Louis przyznał się, że jest gejem, co dla mnie było już wiadome, ale dla Liam’a i Niall’a był to po prostu szok. Rozumiałem ich. Pustka mnie powoli ogarniała.

-Stary, co jest? –przysiadł się do mnie Niall. Cały czas wzrok wpatrywałem w martwy punkt. Nie otrząsłem się. Nie zważałem na jego słowa. Wgłębiłem się w dziwny stan, którego sam nie umiałem pojąć. –Zayn, mówię do Ciebie! –pstryknął mi przed twarzą palcami.

-Przepraszam, zamyśliłem się –potrzasnąłem głową –Nic mi nie jest, po prostu naraz wszystkiego za dużo. Mam ochotę wrócić do Wielkiej Brytanii i chwilę odsapnąć.

-Znam to –westchnął –Pomimo tego, nie możesz się teraz załamywać. Musimy nagrać kilka nowych kawałków i sprawić, by były to hity. Jak Ci się podoba tekst? –podniósł kilka kartek z podłogi.

-Jest… Ujdzie. Jest w porządku –mruknąłem.

-Widzę, że coś Ci się nie podoba. Inaczej tekst nie leżałby na podłodze –zauważył –Przepraszam Zayn, ale próbuje Ci pomóc. Może nijak mi to wychodzi, ale…

-Niall, najpierw pomóż sobie, a potem mi –podniosłem się –Popatrz na Ciebie i Demi. Na początku byliście niesamowitą parą, a teraz co? Boisz się iść i się z nią spotkać? Tak tchórzysz? Jestem ciekaw co by było, gdyby Ci oznajmiła, że jest w ciąży i nie ma zamiaru usuwać tego dziecka. Wtedy to już totalnie byś był przerażony.

-Nie mów tak, bo wiesz, że to nie prawda –grymas pojawił się na jego twarzy.

-Jak to nie prawda? Zważasz tylko na siebie. Tak naprawdę cieszysz się, że zabiła to maleństwo, bo inaczej Paul by Cię zabił i nie miał byś przyszłości w tym zespole, o nazwie „One Direction”. To wszystko jest żałosne Niall, słyszysz? –krzyknąłem –Jesteś zerem. Tchórzysz.

-Chłopcy, co tutaj się dzieje? –nagle do studia wparował zdezorientowany Louis, a za nim Harry z Liam’em –Słychać was po prostu wszędzie.

-Zayn myśli, że jestem zerem –spojrzał na mnie, z obojętną miną, ale złością i smutkiem w oczach –Nie jesteśmy już przyjaciółmi i zastanawiam się, czy w ogóle byliśmy. Dla niego jestem pieprzonym tchórzem, egoistą i bardziej myślę o sobie, niż o innych. Dziękuje za szczerą opinię, szkoda że poznałem ją tak późno –odparł, wychodząc ze studia.

Trzasnął drzwiami, a ja bałem się podnieść wzrok. Oczy mi się zaszkliły. Czułem winę. Bo całą moją złość przelałem na biednego Irlandczyka, który starał się rozpracować plan, by stanąć przed swoją… dziewczyną? Nie wiem już nawet w jakich są relacjach. Pomimo tego – czułem się strasznie. Okropnie źle.

-Naopowiadałeś mu takich bzdur? –Harry nie mógł uwierzyć –Wiesz Zayn, nie znałem Cię od tej strony –pokręcił głową –Mieliśmy być przyjaciółmi, a nie wytykać sobie błędy. Pomyśl najpierw o swoich błędach, a potem dopiero staraj się wytykać i naprawiać cudze –zostawił mnie z Liam’em i Louis’em, wychodząc, by poszukać Niall’a.

-Przepraszam was chłopaki, to nie tak miało to wszystko wyglądać… 

-----------------------------------------------------------------------------------------

Powiem wam szczerze, że nie wierzę, że jesteśmy już na trzynastym rozdziale! I to tylko dzięki wam! Nawet nie macie pojęcia jaka jestem wam wdzięczna za każde słowo pochwały, każdy komentarz na tym blogu. Dziękuje wam! 

Hm, nie powiem, że jestem zadowolona z tego rozdziału, ale ocenijcie sami. Stwierdziłam, że jeśli będzie jakieś 6-8 komentarzy przed środą, to rozdział pojawi się wcześniej. Zależy to praktycznie tylko od was :)

Directioners, jak tam "Take Me Home"? Macie już w swoich łapkach tą cudowną płytę bądź yearbook? Ja zwykłą wersję, ale jestem i tak, tak niesamowicie zadowolona, że słucham do tej pory tylko jej x