14: "escape from reality"

(N)

-Cieszę się, że przyszłaś –powiedziałem, a ona milczała –Demi, proszę Cię. Spójrz na mnie, powiedz coś.

-Ale co ja mam Ci niby powiedzieć!? –podniosła głowę, krzycząc –Cześć Niall, miło, że się spotkaliśmy. Wiesz, byłam w ciąży, ale stwierdziłam, że nie jesteśmy gotowi na dziecko, więc dlatego je usunęłam? –rozpłakała się.

-Nie płacz, proszę… -szepnąłem w jej kierunku –Ja… Ja rozumiem, naprawdę.

-Niall, ty nic nie rozumiesz –pokręciła głową –Jeśli chciałeś porozmawiać tylko o tym, to nie mamy chyba najwidoczniej o czym rozmawiać.

-Nie tylko, ale również… -westchnąłem –Jak sobie radzisz? Nie odzywałaś się długo.

-Jak miałam się odzywać, skoro nie dość, że mnie zdradziłeś, to jeszcze byłam w klinice?

-Niby tak –nie wiedziałem już, jak mam z nią normalnie rozmawiać –Posłuchaj Dems. Wiem, że nadal jesteś na mnie zła, masz mnie za cholernego idiotę, ale błagam… Nie chciałem by tak to wszystko wyglądało, rozumiesz?

-Zawsze tak wszyscy mówią –głupio się uśmiechnęła –Dobrze, zapomnijmy o tym. Wybaczam Ci.

-N-Naprawdę? –zdziwiłem się, ale szeroki uśmiech stanął na mojej twarzy.

Kiwnęła głową, również się lekko uśmiechając. Przytuliłem ją mocno, a ona zaczęła się śmiać. Mogłem powiedzieć, że trzymałem w swoich ramionach najcudowniejszą, najpiękniejszą dziewczynę na ziemi. I jestem niesamowitym szczęściarzem, że nadal mogę ją mieć.

-Dlaczego się śmiejesz? –spytałem, gdy się ode mnie odsunęła.

-Bo mi Cię brakowało, głuptasie –przygryzła dolną wargę –Przepraszam za to wszystko.

-To ja powinienem Ciebie przepraszać do końca świata, i jeden dzień dłużej za to, co zrobiłem.

-Nie musisz. Wystarczy, że tym razem obiecasz mi być na zawsze.

-Obiecuję.

*

(Z)

-Cholera, Jade, gdzie my idziemy!? –darłem się do niej cały zdenerwowany.

-No już, jeszcze chwila… -mruknęła.

Tak naprawdę nie wiedziałem gdzie mnie prowadzi. Ta dziewczyna czasem jest niesamowicie nieznośna. Doprowadziła mnie do kompletnie nieznanej mi ulicy. Stanęliśmy przed jakimiś drzwiami. Wyciągnęła z kieszeni klucze, którymi otworzyła je i weszła do środka. Pomknąłem za nią. Była to jakaś stara kamienica. W sumie było to bardzo widoczne. Szybkim krokiem udaliśmy się z parteru na pierwsze piętro, po schodach. Stanęliśmy przed jakimiś niezadbanymi drzwiami. Lekko w nie zapukała, ale nikt nie otworzył. Mruknęła coś pod nosem tak bym nie słyszał, a następnie pchnęła je dziwnym sposobem, otwierając je. Ręką zaprosiła mnie do środka. Na początku myślałem, że to miejsce w którym mieszka. W sumie… mogło to być bardzo prawdopodobne, bo dlaczego nie? Wchodząc do ‘mieszkania’ coraz głębiej, czułem nieprzyjemny zapach, spokojną muzykę i rozmowy jakichś ludzi. Spojrzałem na Jade, która unikała w tym momencie mojego wzroku. Rzuciła torbę na ziemię, mijając mnie i skręcając w lewo. Poszedłem za nią. Zniknęła w pomieszczeniu, z którego dochodził najintensywniejszy, najbardziej nieprzyjemny zapach. Stanąłem w progu drzwi i starałem się zachowywać obojętnie, bo nie wiedziałem co mogę tam zastać. Ćpuny. Czemu nie umiałem się domyślić wcześniej? Tylko po co ona mnie tutaj do cholery przyprowadziła? Mówiłem jej przecież coś już o tym… W pokoju zauważyłem dwie już wcześniej spotkane przeze mnie dziewczyny.

-Po co go tutaj przyprowadziłaś? Jak naśle na nas psy, to będziemy miały wielki problem, rozumiesz? –odezwała się jedna z nich.

-Obiecał mi już dawno, że tego nie zrobi –odpowiedziała czerwonowłosa, spoglądając na mnie –No nie wstydź się i siadaj gdzieś.

-W tym syfie na pewno nie wysiedzę tyle –pokręciłem głową. Naprawdę nie miałem ochoty siedzieć w towarzystwie ćpunów. Nie wydawało mi się to odpowiedzialne. –Najlepiej będzie, jak sobie pójdę.

-Pan Gwiazda, a udaje, że nigdy nie ćpał –zaśmiał się jakiś chłopak –Niech idzie, co go chcecie tutaj trzymać? Zanim go przyprowadziłaś tutaj, Jade, mogłaś go nauczyć ćpać czy coś.

-Powiedział, że nie chce bawić się w ćpanie, więc go nie zmuszałam –to wszystko było mało logiczne. A może i było, tylko w tym wszystkim był jakiś spisek, którego było trzeba się doszukać. W sumie, nie chciałem kombinować. Jednak miała mnie do tego nie mieszać, tak jak mi obiecała. –Dobra, chcesz spróbować? Spróbować. To jest próba, a nie nagłe uzależnienie.

Zastanawiałem, wahałem się chwilę. Nie chciałem popełnić głupoty, której bym potem żałował. Miałem przyszłość. Bynajmniej chciałem ją mieć, a nie chciałem jej wiązać z dragami. Bo to jest potem jak z tatuażami – chcesz coraz więcej i więcej. „To jest próba, a nie nagłe uzależnienie.”

-Spróbuję.

Podniosła się i podeszła do stolika, który był w największym syfie, nie licząc podłogi. Porządku tutaj nie było wcale, ale czego można się spodziewać po ćpunach? W pewnym momencie, podchodząc do mnie, złapała mnie za rękę, wbijając strzykawkę w rękę. Poczułem ukłucie oraz płyn, który właśnie wlał się do krwi. Czułem się… dziwnie, wyjątkowo śpiąco. Oparłem się o coś, zjeżdżając, bo wiedziałem, że nie uda mi się utrzymać na nogach, o własnych siłach. Czułem się inaczej. Czułem się lepiej.

*

Kilka dni później.

(D)

-Nie spotykaliśmy się w takim stałym towarzystwie, od gali w Wielkiej Brytanii –powiedział Harry, obracając w rękach kubek, z gorącą kawą.

-I tak Zayn’a nadal nie ma, a miał dołączyć –rozejrzał się Liam.

-Jak wam się podoba w Ameryce? –spytałam, kierując pytanie w stronę chłopaków, lekko zmieniając temat.

-Jest całkiem dobrze, chociaż chyba każdy z nas jest zmęczony tym wszystkim –westchnął Daddy.

-Co racja, to racja –potwierdził głową Louis –Ale pomimo wszystkiego, ze spraw prywatnych, to nie słyszałaś chyba o największej niespodziance ostatnimi czasy.

-No nie, Niall mi nic  nie wspominał –spojrzałam na niego, uśmiechając się.

-Louis, naprawdę musisz? –zaśmiał się pod nosem zielonooki. –Dobra, ja to powiem. Ja i Louis jesteśmy razem.

Przez chwilę nie umiałam uwierzyć. To znaczy… nigdy nie miałam nic przeciwko homoseksualistom. Po prostu byłam w szoku, jednak cieszyłam się. Jeśli mają być szczęśliwi, to dlaczego nie? Przytuliłam ich, gratulując oraz cały czas uśmiechając się. Liam i Niall nie byli pewni, czy mogą być szczęśliwi ze szczęścia już realnego Larry’ego. Pomimo tego, starali się udawać obojętnych, a nawet trochę zadowolonych.

-Um, jeśli rozmawiamy już trochę o sprawach prywatnych… -rozpoczęła Miley, która zachowywała się wyjątkowo cicho aż do teraz –Liam mi się oświadczył.

W to chyba nie mógł uwierzyć nikt. Justin cały zdenerwowany, o mało co, nie zrzucił krzesła na podłogę. Wyszedł z lokalu, cały zdenerwowany, a ona chyba stwierdziła, że mogła się uciszyć, do jakiegoś czasu. Chłopcy nie rozumieli sytuacji. W ogóle nie wiedzieli, co się działo w życiu Miles wcześniej. Czasem to dobrze. Pomimo tego, pogratulowali jej, a ona niepewnie dziękowała. Nie wiem czy było się z czego cieszyć. Nie wyobrażam sobie siebie jako druhny na ślubie Miley i Liam’a. To jest nierealne.

Posiedzieliśmy jeszcze niecałą godzinę, po czym musieliśmy rozstać się z chłopakami. Namiętnym pocałunkiem pożegnałam się z Niall’em, a następnie wsiedli w taksówkę, która miała ich zawieźć do ich hotelu. Chłopcy wyjeżdżali z LA, do Nowego Jorku, na jakieś dwa tygodnie. W sumie ich pobyt tutaj prawie się kończy. Będzie mi brakować Niall’a. I to poważnie brakować. Pomimo wszystkich popełnionych błędów, tych żałosnych sytuacji –jest mi potrzebny. Po to, by być silną. Wolnym krokiem, milcząc, razem z Miley ruszyłyśmy w stronę parku. Spacerowałyśmy, spoglądając na wesołe, biegające dzieci, blisko nas. Były takie radosne, szczęśliwe.

-Więc… Liam Ci się oświadczył? –przerwałam długą ciszę, a ona potwierdziła to, kiwnięciem głowy, uśmiechając się lekko –Widać, że Justin jest nijak szczęśliwy. Ja również…

-To moje życie, prawda? Demi, nie zmuszam Cię do niczego. Chcemy się pobrać w najbliższym czasie, wierzę że będę z nim szczęśliwa. Co z tego, że wtedy nam nie wyszło. Głupia sytuacja, i tyle. To nie oznacza, że tym razem będzie tak samo czy gorzej.

-Często tak jest i nie chcę po prostu byś powtórzyła tamte błędy, które jak sama wiesz, bolały Cię. Słono za nie zapłaciłaś, nie pamiętasz?

-Niby tak, ale… -zaczęła, ale potem nie dokończyła –Mogłam tego dzisiaj wam nie mówić. Nie przy nich. Pomimo tego, domyślam się, że reakcja byłaby podobna.

-Wiesz, Justin wyszedł wkurzony, i to dość ostro, prawie przewracając krzesło i wszystko inne, ale nie wydarł się ani nic. A gdybyśmy byli w samotności i w mniej publicznym miejscu, na pewno by to zrobił –wzruszyła ramionami –Wiesz, jego zachowanie nie jest dla mnie dziwne, bo podobnie pomyślałam. Ty i Liam – ślub? Nie, to naprawdę wielka głupota. Ale to twoje życie, to prawda.

-Sama już nie wiem –westchnęła głęboko –Przyjęłam zaręczyny, i gdybym miała je teraz zerwać, byłoby to według mnie nie fair wobec Liam’a.

-Pomyśl też o sobie, a nie tylko o nim.

-Justin odwiedził mnie pewnego dnia, mówiąc że zmienia mnie on na minus, a nie na plus…

-To jest akurat racja. Przepraszam, że muszę potwierdzić jego słowa –przyznałam niechętnie –Wiesz, czasem ten dzieciak ma rację. Bez Liam’a… jesteś inna. Jesteś lepsza. A przez niego, mamy ograniczony kontakt z Tobą. Tak po prostu. Jest inaczej. Wiem, że on Cię może faktycznie kocha i chce z Tobą spędzać wiele czasu, ale czasem jest to przesada, nie uważasz? To tak samo jakby mi Niall zabraniał z wami rozmawiać, spotykać się. Załóżmy, że jest sytuacja, w której dzwonisz do mnie i spytasz się czy dzisiaj się spotkamy. Odpowiadam, że nie, ty standardowo spytałabyś „dlaczego?”, a ja odpowiedziałabym „bo mi Niall nie pozwala”? To brzmi tak głupio, że… daj spokój. Bycie ograniczonym przez własnego partnera.

-Niby tak, ale czasem też to wychodzi na plus –wzruszyła ramionami –Może wszystko za szybko się dzieje. Zastanowię się dokładnie, chociaż Liam już myśli tak poważnie o tym wszystkim, że boję się jego reakcji, na moje pseudo zastanowienia się.

-„Jak kocha, to poczeka” –uśmiechnęłam się w jej kierunku –Wiesz, może to twoje zastanowienie się, w płynie jakoś na to wszystko. Pokaże Ci, jak jest naprawdę. Bo równie dobrze, on może kłamać. Nie chcę jakoś specjalnie gadać na niego, bo nie wiem jaki konkretnie jest Liam, ale jeśli zranił Cię kiedyś tak poważnie, to musi być dupkiem.

-Ale postanawiam mu dać drugą szansę. Tamto to był jego błąd, a mi bardziej zależy, był miał to na świadomości. Jeśli to zrozumiał i chce się poprawić –dam mu drugą szansę, bo każdy na nią zasługuje.

-Dziwię się, że życie w Ameryce przez tyle lat, nie nauczyło Cię jednego –pokręciłam głową –Ale to twoja decyzja, naprawdę. Przyjdę na ślub, mogłabym być druhną, ale… chyba jedynie z przymusu, bo ja sobie nie wyobrażam Ciebie i Liam’a tak razem, i w ogóle… -wzdrygnęłam się.

-Do tego wszystkiego jest tyle czasu, że na razie wolałabym bardziej pomyśleć też o Tobie i jak sobie poradzisz, gdy Niall wyjedzie –spojrzała na mnie, a ja odwróciłam wzrok –Nie musimy ciągle rozmawiać o mnie. Zostawmy na moment temat zaręczyn, ślubu, Liam’a, a skupmy… skupmy się na was.

-Teraz wszystko gra, wcześniej przez moment było gorzej –wzruszyłam ramionami ponownie w ciągu dziesięciu minut –Dowiedziałam się, że byłam w ciąży i natychmiastowo pojechałam ją usunąć. Po prostu nie byłam gotowa na dziecko. Dodatkowo Niall mnie zdradził, pod wpływem alkoholu. Czułam się strasznie, ale teraz jest w miarę w porządku.

-Mam nadzieję, że wszystko wyrówna się w najbliższym czasie –lekko się uśmiechnęła –Za jaki czas wyjeżdżają? Bo nie wiem kiedy mam przynieść jakieś dobre komedie i tony lodów oraz czekolady.

-Nie mam w sumie pojęcia, nie liczę tego. Bardziej cieszę się, że mogę spędzić czas z nim. To jest chyba najważniejsze, w tym wszystkim.

-Tak czy siak, masz wsparcie. Nieważne gdzie, ale masz od najważniejszej osoby dla Ciebie w twoim życiu. Życzę wam szczęścia, niesamowicie do siebie pasujecie i mam nadzieję, że żadna zdrada was już nie zniszczy.

-Dziękuje, kochanie.

Przystanęłyśmy na chwilę, po czym ją przytuliłam. Za każdym razem się cieszę, że otaczają mnie ludzie, którzy sprawiają, że czuję się ważna, potrzebna oraz radosna.

-----------------------------------------------------------------------------------

Przyznam, że sama oceniam rozdział jako... nieudany, po prostu. Jakoś mało mi się podoba, tak szczerze. Jednak wy ocenicie. Ważne by wam się podobało, a nie mi :) 

Wstawiam rozdział wcześniej, bo jak obiecałam: będę wstawiać rozdziały wcześniej, gdy zobaczę 6-8 komentarzy pod poprzednim rozdziałem, przed środą. 

Chciałam wam serdecznie podziękować za tamte komentarze, pod trzynastym rozdziałem, bo prawie popłakałam się ze szczęścia. Zakładając tego bloga - nie spodziewałam się, że tyle osób będzie go czytać, że tylu osobom będzie się on podobał. Dziękuje wam, jesteście cudowni i cieszę się, że mogę dla was pisać! Xx